Moderne, originele Candides in fraai decor, met – gelukkig – humor en leuke muziek.

Candide – Kritik in de Volkskrant

The Weight van The Band schalt over het toneel. De personages zijn ingestapt in de kleine auto, ze zitten dicht op elkaar gepropt, maar dat geeft niet. Candide is een lange jongen; hij klimt achterin. De chauffeur heeft een kloeke baard. Naast hem zit een man met een vrolijk gekleurd hemd. Opgewekt zijn ze op weg, de muziek swingt, als vanzelf beweegt het publiek mee. Even voelt het als een fijne roadmovie. Maar niet voor lang.NTGent nodigde de Zwitserse Michel Schröder uit voor de regie, zoals dit Gentse spelersgezelschap zich vaker wendt tot interessante gasten. Vorig seizoen nog tekende Dimiter Gotscheff voor een bijzondere Tartuffe. Schröder, artistiek leider van de Zürichse Rote Fabrik is in Duitstalig theatergebied een coming man. Met de enscenering die hij nu aflevert, zie je waarom.De titel en een groot aantal elementen zijn ontleend aan Voltaires Candide ou l’optimisme uit 1759. Schröder mixt er naar hartelust andere ingrediënten en invloeden doorheen en transponeert het verlichtingsverhaal energiek naar de 21ste eeuw. Candide vormt dan in zekere zin een vervolg op Aida*, de voorstelling waarmee NTGent zich onder artistiek leiderschap van Wim Opbrouck na het vertrek van diens voorganger Johan Simons op aanstekelijke manier voorstelde aan het publiek. Optimism is a moral duty, luidde de ondertitel.Onder dat blije motto gaat ook Candide van start, waarbij in navolging van Voltaire de veronderstelde goedheid van de wereld eens flink aan de kaak wordt gesteld. Want als de auto onder de begeleiding van muziek van The Band eenmaal vaart heeft, wordt duidelijk: dit is geen fraaie wereld. Ons illustere gezelschap scheert – in fraai (video-) decor – langs mondiale misstanden, waartoe het zich ook al in eerdere scènes moest verhouden. Wel met de nodige humor, gelukkig, en een hoop leuke muziek.Voltaire inspireerde eerder Paul Koek en zijn Veenfabriek tot een actuele muziektheatervoorstelling. Dat resulteerde in een stevige bewerking, maar NTGent laat het originele verhaal nog iets verder los.Titelheld blijft de naïeve jongeling die tegen wil en dank de wereld wordt ingestuurd. Op zijn lange tocht leert hij een hoop en ontmoet hij een reeks kleurrijke (rand)figuren. Bij Voltaire is daar de filosoof Pangloss, bij NTGent is er Wim Opbrouck die meerdere opmerkelijke gedaanten aanneemt en vaak als spil van de voorstelling fungeert – als een kapitein Haddock met wie veel meer te beleven valt dan met de Kuifjeachtige Candide.Zo houdt hij als volleerd politicus een utopische speech over hoe het allemaal beter wordt in deze wereld, streelt hij als een herkenbare Pater Goedleven iedereen langs de edele delen en is hij hilarisch als vage goeroe die orakeltaal uitslaat.De andere acteurs wervelen rond in vaak de meest ongemakkelijke situaties, hedonistische, egocentrische, duistere, gênante en vaak genoeg eenzame toestanden – waarin muzikale intermezzo’s en gekke invallen voor troost en lichtheid zorgen. Zoals Louis van Beek met zijn Alone Again – Naturally in eigen vertaling of Lien Wildemeersch met een lied van Händel, voorzien van droogkomisch commentaar in beweging of tekst – iets waarop beide acteurs deze avond patent lijken te hebben.Resultaat is een originele theatercollage van de toestand in de wereld, die qua mise-en-scène net iets strakker zou kunnen, maar dat lijkt een punt dat met wat meer speeltijd wel te ondervangen valt.